Sommige cliënten en belangstellenden van Massage to Move hebben massagetherapeut Annelies tijdens haar wandelreis door Portugal en Spanje gevolgd via Polar Steps en weten dat ze alweer een paar weken thuis is. “Zo bijzonder dat mensen de moeite en tijd nemen om mijn verhalen te lezen en erop te reageren,” aldus Annelies. Hieronder lees je wat de reis met haar gedaan heeft en wat ze graag wil vasthouden nu ze weer thuis is.

De camino is verslavend

Begin juni ben ik thuisgekomen. Ik had nog meer tijd, maar na zo’n 1250 officiële wandelkilometers (alles buiten de route niet meegerekend), vond mijn lijf het genoeg. Maar wat ben ik een mooie ervaring rijker. Zoals velen zeggen is de camino (de pelgrimstocht) verslavend en ik geloof het direct. Ik wil terug, ik ga terug!

Een spiegel voorhouden

Veel pelgrims wandelen alleen, veelal voor meer zelfinzicht, maar voor mij was het samen beleven en delen van deze tocht met mijn dochter een groot geschenk. We leerden elkaar nog beter kennen en tegelijkertijd leerde ik ook mezelf beter kennen, want ze was een enorme spiegel voor me. Waarin ik er niet altijd even fraai uitzag. Ik merkte dat het vooruitplannen, dat ik mijn hele leven doe, om maar controle te houden, bij anderen op de irritatie kan werken, in dit geval bij mijn dochter. Als ik ’s ochtends al bezig was met het avondeten, vond zij dat uitermate vervelend. “Dat beslissen we wel als we in de supermarkt aankomen,” zei ze. En ze had gelijk. Ik merkte dat ik continu gedachten produceer, die op het moment zelf helemaal niet behulpzaam zijn en me afleiden van het hier en nu. In het begin was het lastig ze uit te schakelen, maar oefening baart kunst. En tijd om te oefenen had ik genoeg.

De stress van het leven met de klok

Het leven zonder klok was misschien wel het allerfijnst van de wandeltocht. Wakker worden, stoppen voor koffie, aankomen op de volgende accommodatie, je hoeft niet op de klok te kijken. Leven zonder klok is leven zonder mentale stress. Ik merkte pas hoe gestrest ik daarvan word, toen ik de bus van Santiago de Compostella naar Bilbao moest halen. Waar moet ik zijn, red ik het op tijd, hoe laat vertrek ik vanuit het hotel? Deze stress herkende ik van thuis. De stress die je voelt als je een vol programma hebt, deadlines, te veel zaken die afleiden. Maar tijdens het wandelen valt dat allemaal weg. De eenvoud, die hoort bij het pelgrimsleven, zorgt voor vrijheid en dan vooral vrij zijn van de klok. Je hebt tijd genoeg, want of je nu 20 of 30 kilometer per dag loopt, het is allemaal goed. Je volgt je eigen tempo!

Als het lange termijndoel wegvalt

Waar ik onrustig van werd, was het moment waarop we Santiago de Compostella hadden bereikt. Want hoewel het fijn is om flexibel met je dagdoelen om te kunnen gaan, is een lange termijndoel toch wel fijn. Toen dat wegviel voelde ik me stuurloos. Welke richting moesten we nu op? Hoewel we nog een kleine maand gewandeld hebben, het zaadje om naar huis te gaan was geplant. We waren ondertussen in Frankrijk aangekomen en mijn echtgenoot Dante arriveerde voor een kort wederzien. Voor mij was dat het moment dat ik met hem mee naar huis wilde.

Een geweldige ervaring

Tijdens de reis heb ik mezelf fysiek gezien overtroffen, door prachtige landschappen gelopen, maar ook over afschuwelijk gevaarlijke paden, veel mooie inspirerende mensen ontmoet, en een heerlijke tijd met mijn dochter gehad.

Thuis lukt het niet om zonder klok te leven, maar door de dagen minder vol te plannen, hoop ik toch minder stress te ervaren. Dan hoef je niet meer voor je (dure) vakantie te werken, maar is iedere dag een feestje!